Golija
Na prostoru jugozapadne Srbije, južno od Zapadne Morave nalazi se planina Golija. Jedna je od naših najšumovitijih planina čija je priroda gotovo netaknuta i idealna za odmor i rekreaciju. Najviši vrh je Jankov kamen 1.883 m, za koji se vezuje interesantna legenda o nastanku imena. Naime nekada davno dva brata, Rajko i Janko, kladili su se ko će da izgura veliki kamen na vrh planine. Rajko je snažno gurao kamen, koji se pre samog vrha skotrljao nazad, dok je Janko kamen gurao polako i izgurao ga sve do samog vrha. Od tada najviši vrh nosi njegovo ime, a potok koji teče ispod je Rajkov potok.
Golija pripada Dinarskoj grupi planina. Pruža je pravcem zapad-istok između doline reka Ibar, Moravice i Studenice. Specifičan položaj planine sprečava prodor toplih vazdušnih masa sa Sredozemnog mora, pa su zime u ovom regionu sa dosta snežnih padavina i kratkim letima. Na južnoj strani planine izgrađeno je skijalište Odvraćenica na nadmorskoj visini od 1.774 m sa sedam ski staza (Kula 1, Kula 2, Kula 3,Kula 4, Kula 5, Goveđi Do i Sovićke kolibe) i pet žičara. Staze imaju dužinu od 450 do 1100 m i sve su namenjene dobrim skijašima, dok je staza “Kula 5” namenjena početnicima. Na severnoj strani, okrenutoj ka Ivanjici izgrađeno je skijalište Golijska reka sa jednom ski stazom dužine 2.300 m i žičarom dužine 1.780 m. U blizini je smešteno i skijalište Dajići sa jednom ski stazom namenjenoj deci i ski lift tipa tanjirača.
Golija je divlja planina koja je zahvaljujući očuvanoj prirodi i brojnim kulturno-istorijskim spomenicima proglašena za Park prirode 2001. godine. Njegova površina iznosi 75.183 ha i ona obuhvata planinski masiv Golije i Radočela. Od toga pod šumama se nalazi 39.528 ha, što predstavlja 53% ukupne površine parka. Najbrojnije su bukove šume. Jedna od najznačajnijih vrsta koja raste na Goliji je planinski javor (Acer heldreichii), koji u ovom parku prirode obrazuje guste lišćarske i lišćarsko-četinarske šume koje se smatraju za najlepše i najočuvanije u čitavoj Srbiji. Pored njega, na ovoj planini raste još oko 1100 biljnih vrsta, od kojih je značajan broj endemskog ili reliktnog porekla. Od bogate faune vredi izdvojiti oko 100 vrsta ptica, kao što su: šumska ševa (Lullula arborea), kamenjarka (Alectoris graeca), crvenrepka (Phoenicurus phoenicurus) i brojne druge. Od faune sisara vredi pomemuti: slepo kuče (Spalax leucodon), alpsku rovčicu (Sorex alpinus), medveda (Ursus arctos), vuka (Canis lupus) i lisicu (Vulpes vulpes). Zbog izuzetnih prirodnih i kulturnih vrednosti koje postoje u ovom parku, jedan njegov deo površine 53.804 ha je stavljen pod zaštitu UNESCO-a kao rezervat biosfere pod nazivom „Golija - Studenica“.
Golija poseduje dobru osnovu za razvoj više vrsta turizma, u prvom redu planinskog, zatim letnjeg, seoskog, verskog, lovnog, ekoturizma, itd. U toku leta moguće je organizovati pešačke ture, a jedna od takvih podrazumeva turu do Košaninovog jezera, zatim brojne izlete budući da su na lokalitetima kao što su Rudno, Studenica, Česta Vrela, Jankov kamen, Mlanča - „Drvo ljubavi“ postavljene klupe sa stolovima, a pored nekih i česme. Planinarsko društvo organizuje brojne aktivnosti za planinare, kao i organizovane grupe posetilaca, a takodje je moguće baviti se i rekreativnim ribolovom uz nabavljanje odgovarajuće dozvole. Za sve avanturiste postoji paraglajding klub koji organizuje ovakve aktivnosti na planini.
Lepoti planine nisu odoleli ni ljudi u davnim vremenima. Još u 12. i 13. veku srpski vladari su ovde podizali svoje zadužbine, od kojih je najvažniji manastir Studenica, manastir Gradac i manastir Pridvorica. I danas na planini žive ljudi koji neguju tradicionalan način života i bave se proizvodnjom mlečnih proizvoda, uzgojem stoke i preradom drveta. Seoski turizam je još jedan način zarade, te je ispod manastira Gradac uređeno izletište sa lekovitom vodom i smeštajnim objektom koje nosi naziv Gradačka banja. Do ove planinske lepotice može se doći Ibarskom magistralom. Jedan put vodi preko Novog Pazara, a drugi preko Ivanjice. Od Beograda je udaljena 230 km, Novog Pazara 32 km i Ivanjice 40 km.